Page 22 - Almenak 2024-2

Vrede
Een groot thema en actueel met alle
oorlogshandelingen en de dreiging ervan
ook op ons werelddeel. Ieder is er op de een
of andere manier wel mee bezig. Je kunt het
nieuws gaan mijden, onverschillig de schouders
ophalen, angstig en onzeker worden, boos zijn
op de politiek, fanatiek elk bericht uitpluizen.
Wat we allemaal wel weten is dat we feitelijk
weinig kunnen doen, wij kunnen de oorlog(en)
niet beëindigen.
Er is een organisatie die een kaars in haar logo
heeft met de tekst: vervloek niet het duister
maar ontsteek een kaars. Een opsteker?!
Dominee Wilma Klein is iemand die die kaars
al haar hele leven omarmt. De Vlam van
Pasen is het in haar geval, het goddelijke licht
dat elke keer weer een nieuw begin weet te
vinden, mensen in beweging brengt om samen
te werken aan – uiteindelijk – een organisch
functionerend en vredig wéreldDorp.
Ik leerde Wilma als pastor loci kennen toen de
oorlog in de Oekraïne uitbrak en Jannes en ik nog
aan het inburgeren waren als nieuwe Almenaren.
We organiseerden samen bijeenkomsten in de
kerk waarin iedereen met zijn/haar zorgen over
het wereldgebeuren samen kon komen. Om
stil te worden, te luisteren naar muziek, een
gedicht, wat te mediteren over een tekst en
ons daardoor met elkaar verbonden te voelen,
ongeacht (on-)kerkelijke achtergrond of leeftijd.
20 |
Wie Wilma kent van de ruim 12,5 jaar dat ze een
centraal dorpsgezicht was, weet dat ze zich niet
alleen thuis voelt in het Oosten van Nederland,
maar ook in het Midden-Oosten. Door haar
langdurige liefdesrelatie met Atallah, een
bedoeïn uit de woestijn Wadi Rum in Jordanië,
raakte ze ook geworteld in die lokale leefwereld.
Na de coronatijd besloot ze samen met de
kerkleden van Almen dat een nieuwe fase in
hun beider bestaan was aangebroken. De kerk
zou zich meer met het dorp én de Harfsense
buurkerk gaan verbinden en Wilma meer met
het Midden-Oosten. Een gunstige kerkelijke
regeling maakte ruimte voor dit pionieren naar
nieuwe horizonten.
Door het onverwachte overlijden van Atallah liep
helaas het spoor voor Wilma naar Jordanïe dood.
Nu focust ze haar plannen op de Sinaï woestijn
in Egypte. Daar staat het grieks-orthodoxe
Catherinaklooster aan de voet van de berg waar
Mozes rondom het brandende braambos zijn
nieuwe leidersrol door God kreeg toebedeeld.
Het is niet dit klooster dat haar specifiek trekt. Zij
wil leven te midden van de kleine bedoeinenstam
die aan de voet van de berg woont en die al
eeuwenlang dienstbaar is aan het klooster.
Deze “Bergmensen” ondersteunen de monniken
in praktische zaken, begeleiden pelgrims naar
de top van de Mozesberg of bij een van de
andere woestijntochten en ze garanderen er
ook de veiligheid. Het is een bijzondere heilige
krachtplek waar alle nakomelingen van de
drie zogenaamde Abrahamitische-tradities als
pelgrims naar toe komen.
In het dorp heeft Wilma nieuwe broeders en
zusters herkend en daar wil ze een Huis van
Vrede laten ontstaan. Een communityplek,
een soort “Ons Huis” waar mensen die er
wonen en mensen die er tijdelijk komen elkaar
kunnen ontmoeten en beter leren kennen. In de
gemeenschapstuin, in de bibliotheek, tijdens
een picknick of knutselactiviteit. Of bij een van
de retraites die ze er hoopt te organiseren.
Het is allemaal nog een plan in wording, ze
is momenteel op zoek naar zielsverwanten